Czym różni się medycyna osteopatyczna od klasycznej?

Medycyna klasyczna, czyli inaczej alopatyczna (allos – odmienny, pathos – cierpienie) jest oparta o model biomedyczny, który uzależnia objawy pacjenta w zależności od lokalizacji i rozległości oraz dynamiki procesu patologicznego (chorobowego), które stara się zobiektywizować i monitorować badaniami medycznymi (krwi, moczu, obrazowymi, elektrofizjologicznymi, etc.). W tym modelu pacjent jest obiektem działania lekarzy i innych pracowników służby zdrowia, którzy posługując się protokołem diagnostyczno-terapeutycznym wykonują określone czynności takie jak: przepisywanie leków czy stosowanie procedur medycznych (blokady diagnostyczne i terapeutyczne, biopsje, punkcje, zabiegi chirurgiczne).

W leczeniu farmakologicznym, które jest powszechną formą leczenia medycznego, najczęściej stosuje się modyfikację jakiegoś szlaku metabolicznego, zablokowanie działania receptora lub enzymu, czyli wprowadza inną patologię, żeby poprawić objawy pacjenta. Oczywiście nie wszystkie leki tak działają. Przykładem mogą być antybiotyki, leki przeciwgrzybicze lub antywirusowe.

Pomijając okoliczności historyczne, które legły u podstaw powstania medycyny osteopatycznej należy zaakcentować, że jest to rodzaj opieki zdrowotnej wspieranej przez rozwijającą się wiedzą naukową, która obejmuje koncepcję jedności struktury żywego organizmu i jego funkcji.

Filozofia osteopatyczna podkreśla następujące zasady:

• Istota ludzka jest dynamiczną jednością funkcji.
• Ciało posiada mechanizmy samoregulacji, które są z natury samoleczące.
• Struktura i funkcja są ze sobą powiązane na wszystkich poziomach.
• Racjonalne leczenie jest oparte na tych zasadach.

Tradycyjna medycyna osteopatyczna w przeciwieństwie do klasycznej opiera się o model fizjologiczny, czyli stara się zrozumieć dlaczego jakiś proces biologiczny powoduje dany skutek (np. podniesienie cholesterolu, trójglicerydów, glukozy, kwasu moczowego, zwiększenie napięcia w układzie współczulnym z następczym zaburzeniem funkcji układu pokarmowego czy też podniesieniem ciśnienia tętniczego krwi, zmniejszenia funkcji hormonów tarczycy lub ich nie odpowiednia ilość, etc.) i tak zmodyfikować jego przebieg, żeby doszło do poprawy funkcji fizjologicznej, przywrócenia homeostazy (stałości parametrów fizjologicznych) i samoleczenia.

W leczeniu, podobnie jak w leczeniu naturopatycznym, osteopaci starają się usunąć zaburzenia powodujące osłabienie możliwości samoleczenia nie tylko przez usuwanie dysfunkcji somatycznych, ale również poprzez stymulowanie możliwości fizjologicznych dzięki zmianom żywieniowym, suplementacji i edukacji dotyczącej higieny życia swoich pacjentów.

Posłużę się przykładami, żeby lepiej zobrazować różnicę w podejściu osteopatycznym i medycznym.

Jeśli u pacjenta występuje podniesiony poziom cholesterolu to lekarz medycyny klasycznej zastosuje lek (np. statynę), który blokuje kluczowy enzym wątrobowy w endogennej produkcji cholesterolu.
Osteopata będzie starał się zmodyfikować tak odżywianie (i/lub zastosować suplementację) pacjenta, żeby wyhamować ten enzym lub zmniejszyć jego stymulację (np. przez zmniejszenie ilości wydzielania insuliny).

U pacjenta, który cierpi na refluks żołądkowo-przełykowy lekarz często stosuje lek zmniejszający wydzielanie kwasu solnego w żołądku (inhibitor pompy protonowej) natomiast osteopata stara się tak usprawnić działanie zwieracza dolnego przełyku i poprawić jego koordynację ze zwieraczem odźwiernika, żeby kwas nie był zarzucany do przełyku.

Jeśli u pacjenta występują objawy, które mogą być wywołane przez zmniejszoną ilość zewnątrzkomórkowej serotoniny w mózgu to lekarz medycyny może zastosować lek z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny, żeby zwiększyć jej ilość dostępną na synapsach. Osteopata może starać się zwiększyć poziom serotoniny przez suplementację materiałem wyjściowym do jej produkcji (L-tryptofan lub 5HTP).

Powyższe przykłady jedynie pokazują różnice w podejściu alopatycznym i osteopatycznym wywodzące się z różnych modeli koncepcyjnych i nie stanowią recepty na powyższe dolegliwości.
Powyższa informacja służy celom edukacyjnym i nie zastępuje konsultacji z wykwalifikowanym pracownikiem służby zdrowia.