FDM

FDM czyli Fascial Distorsion Model został stworzony przez amerykańskiego lekarza osteopatycznego Stephena Typaldosa jako anatomiczna perspektywa do leczenia urazów. Stephen Typaldos rozwinął koncepcję FDM podczas swojej pracy w szpitalnym oddziale ratunkowym jak również w swoich prywatnych gabinetach w Kalifornii, Teksasie i Maine gdzie praktykował manipulacje osteopatyczne.

Dr Typaldos wyróżnił 6 odkształceń powięzi:

• Pasmo spustowe (TB)
• Odkształcenie kontinuum (CD)
• Przepuklina punktu spustowego (HTP)
• Odkształcenie cylindryczne (CyD)
• Fiksacja tektoniczna (TF)
• Odkształcenie pofałdowane (FD)

Każdemu z nich towarzyszy specyficzny język ciała pacjenta i charakterystyczny opis odczuwanych dolegliwości co daje podstawę do szybkiej diagnozy i skutecznego leczenia.

Dr. Typaldos odkrył swoje pierwsze pasmo spustowe we wrześniu 1991 roku w Yuba City w Kalifornii a swój pierwszy wykład na ten temat przeprowadził w swoje 35 urodziny w (25 marca 1992 roku) w Las Vegas.  W ciągu następnych 4 lat odkrył pozostałe 5 odkształceń powięzi a w 1996 roku ukończył pierwszą edycję swojej książki na temat FDM. Dr Typaldos udoskonalał swój model przez 15 lat rozszerzając jego zastosowanie również do dolegliwości przewlekłych.

Do przykładów typowych urazów, które są łatwe do wyleczenia przy użyciu tej metody zaliczamy: naciągnięcia i naderwania mięśni i więzadeł, skręcenia stawu skokowego, tzw. shin splints, chorobę Osgood-Schlatter, uraz typu whiplash (z bicza) kręgosłupa szyjnego, bóle głowy, ból barku, zamrożone stawy, zapalenie powięzi podeszwowej, ból pleców i inne.

Przewlekłe dolegliwości bólowe również mogą być skutecznie leczone za pomocą FDM, ale poprawa zazwyczaj zajmuje więcej czasu niż w przypadku urazów w stanie ostrym. Rwa kulszowa, zespół cieśni nadgarstka i wiele innych dolegliwości również może być skutecznie leczone w tym modelu.

W podejściu FDM, leczenie jest skierowane na konkretne anatomiczne odkształcenia torebki stawowej, więzadeł i otaczającej je powięzi powodując fizycznie ich wycofanie. Gdy odkształcenia powięziowe zostaną poprawione, anatomiczne uraz już nie istnieje a pacjent może powrócić do normalnej bezbolesnej funkcji. Sukcesy i porażki są oczywiste dla pacjenta i terapeuty od razu po zabiegu, a w przypadku sukcesu, jest to bardzo satysfakcjonujące dla obu stron. Ponieważ leczenie FDM jest oparte na języku ciała pacjenta i mechanizmie urazu, który pomaga ustalić diagnozę FDM, wyniki są obiektywne, mierzalne, a często niesamowite.

Model odkształcenia powięzi (FDM) jest konkurencyjną i skuteczną metodą w leczeniu szerokiego zakresu urazów układu mięśniowo-szkieletowego.